در یکی از همین روزها ، حضرت امام "ره" مثل روزهای درسی دیگر به مسجد شیخ انصاری آمدند . شبستان این مسجد ، هم محل درس حضرت امام بود و هم ظهرها در آنجا نماز جماعت به امامت ایشان اقامه می شد . وقت درس امام ساعت 10 صبح بود و امام همانند سایر برنامه هایش که با نظم و وقت شناسی دقیقی بود ، رأس موعد مقرر وارد مسجد می شدند و معمولاً برای آنکه نفسی تازه کنند ، چند دقیقه ای را در کنار منبر می نشستند و سپس برای شروع درس روی منبر می رفتند .

در آن روز ِ بین التعطیلین ، جز چند نفر ، کسی از شاگردان نیامده بود ! امام حدود 20 دقیقه ای در انتظار نشستند . مکان منبر و جلوس امام به گونه ای بود که مدخل و در ِ ورودی مسجد دیده می شد و امام ، چشم به راه ِ آمدن ِ شاگردان . تک تک ، افرادی آمدند و با سَرَک کشیدن از در ِ مسجد ، امام را دیدند که منتظر نشسته است و ناگزیر به حلقه درس پیوستند و بالاخره حاضرین به چند ده نفر رسیدند و امام بالای منبر قرار گرفتند ؛ اما به جای طرح ادامه بحث ِ روزهای گذشته ، به انتقاد شدید از سنت غلط این نوع تعطیلی ها پرداختند با این مضمون که ما باید در برابر هر کاری در پیشگاه خداوند و در روز قیامت ، حجت داشته باشیم ؛ باید حساب کنیم که در ازای یک روز از عمر و فرصت از دست رفته ، چه به دست آوردیم . سهم روزانه بودجه ای که از بیت المال و امام زمان "عج" صرف حوزه می شود چقدر است و کدام دلیل خداپسند را برای هدر دادن آن می توانیم اقامه کنیم ؟! و ...

سخنان امام که مانند همیشه از سرچشمه زلال معارف اسلام و از اعماق دل بر می خاست ، بر دلها نشست و طنین بیدارکننده اش ، غایبان را نیز هشیار کرد و دیگر تعطیلی بین التعطیلین تکرار نشد !

حضرت امام در ادامه همین جلسه با آنکه فقط حدود ِ یک دهم شاگردان حضور داشتند ، قول خود را با عمل قرین کرد و به ادامه بحث فقهی و درس پرداختند و به این ترتیب حدوداً با 20 دقیقه انتظار ، 20 دقیقه تذکر و نصیحت و 20 دقیقه درس ، درسی فراتر از درسهای دیگر به شاگردان آموختند !

منبع : حجت الاسلام و المسلمین محمد حسن رحیمیان ، حدیث رویش ، ( چاپ اول : تهران ، انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی ، زمستان 1382 ) ، صفحات 161 و 162 .