این روزنامه نزدیک به جمهوری خواهان در ادامه مطلب خود قویترین ابزارهای آشوب طلبان در ایران را تویتر، فیس بوک، مای اسپیس و پیامک هایی عنوان کرده است، که آشوب طلبان در میان خود پخش و از آن برای ارتباط با خارج از کشور استفاده می کنند.

نویسنده مقاله در ادامه، به یکی از مشکلات دولتمردان امریکا در زمینه حمایت از آشوبگران اشاره کرده و می نویسد: "در ماه های بعد از انتخابات، سوالی که توجه سیاست مداران ایالات متحده را به خود جلب کرده این است که آیا آمریکا باید به تظاهرات کنندگان کمک کند؟ و اگر بخواهد کمک کند چگونه می تواند این کار را انجام دهد که در عین حال این گونه القا نشود که تظاهرکنندگان دست نشانده های ایالات متحده هستند"!

در بخش دیگری از این نوشته با اشاره به نقل قولی از فونتن مشاور سابق مک کین و محقق ارشد مرکز امنیت آمریکای جدید شیوه اینترنتی را راهی جدید برای مبارزه با ایران دانسته و از قول او می نویسد: " ما تصمیم گرفتیم به جای بمباران ایران با پیام هایی از جانب آمریکا، گفت و گوهایی که بعد از انتخابات در میان مردم ایران ایجاد شد را تسهیل نماییم این اقدام نه در جهت تغییر رژیم بلکه اقدامی در راستای ارزش هایی است که آمریکا مدافع آن است؛ و نتیجه این گفتگوها، "قانون ندا یا قربانیان سانسور در ایران" بود که دولت آمریکا را موظف می کرد سرورها و آدرسهای اینترنتی فراتر از اختیار دولت ایران ایجاد کند و فن آوری هایی را به کار گیرد که به ایرانیان اجازه می دهد به این سایت ها بدون شناسایی شدن، دسترسی پیدا کنند و با دنیای خارج در ارتباط باشند.

از محاسنقانون ذکر شده این است که؛ این قانون، نگرانی هایی که دولت آمریکا را در کمک به جنبش اعتراضی محدود می کرده را به نوعی مدنظر قرار می دهد. نگرانی اول این است که هرگونه کمک آشکار آمریکا به آن ها به دولت ایران اجازه می داد. آنها را به عنوان ابزار دست دولت های خارجی معرفی کند.این قانون به طور مستقیم از جنبش اعتراضی ایران حمایت نمی کند، ولی از حق جهانی آزادی بیان دفاع می کند و با وجود این قانون به جنبش اعتراضی اکسیژن برای تنفس می دهد، اما در عین حال درصدد تغییر رژیم نیز نخواهد بود."